Muskietenkust.

Tortuguero, zwemmen wordt niet aanbevolen, niet verder dan knie-diep in de Caribean. Voor de rest is het, wat het zegt, dat het is, Balcon del Mar. Hostelet zeezicht! Een verfrissende wind waait er onder de overkapping door. De hangmatten wiegen zachtjes heen en weer op de wind. Ik ga er niet in liggen, dan ben ik verloren, want ik ben al sinds vijf uur op om op het strand te lopen en door een klein stukje oerwoud.

Dat oerwoud ligt 200 m verderop, over het strand en dan het bos in en over een parallel aan het strand lopend pad terug. Stiekem hoop ik op een eierleggende zeeschilpad. Geen kans, bijna geen kans, nog maar twee zijn er dit seizoen aangetroffen. Tortuguero, schilpaddeneiland ontleent hieraan haar faam, het dorp op een smalle strook land tussen de zoetwaterrivier en de Caribische zee.

Als toerist ben je even zoet om er te komen. De bus van 9 uur uit San José, met een overstap in Cariari, brengt je naar de rivierhaven van La Pavona. Waar je op een bark, die een soort van brede kanoe is, met een 150pk buitenboordmotor nog een uur lang door het oerwoud vaart. En als het meezit ben je tussen 2 en 3 ’s middags in Tortuguero. Evenwel heb je dan de gelegenheid om heel dichtbij kennis te kunnen maken met oerwoud, zonder dat je er een soort van expeditie of verzorgde reis voor nodig hebt. Je zit in een dorp op een eiland, dat van de meeste kanten door moeras en jungle omgeven wordt en aan een kant door een strand wat uitzicht biedt op de Caribische zee. En de kans om daadwerkelijk dierenleven te spotten is redelijk groot. Wat meestal niet vanzelfsprekend is in een oerwoud, tot aan het dorp is het onbedorven en ongeëxploiteerd.

De zon komt op uit zee aan deze kant van Costa Rica bij dit stuk behoorlijk verlaten kust, de Mosquito-coast, de Muskietenkust. Toch is dit een van de eerste kusten van het nieuwe continent die Christoffel Columbus heeft gezien. De ondoordringbaarheid ervan heeft haar beschermd, het land is laag, doorsneden met kreken en rivieren. Een gigantisch tropisch Biesbosch dat zich uitstrekt van Belize, Guatemala tot in Panama. Een aanrader is het boek Mosquito Coast van Paul Theroux , er is ook een hele goede film van gemaakt met o.a. Harrison Ford in de hoofdrol. Over een vader, die genoeg heeft van de consumptiemaatschappij van Amerika, waarvan hij vindt dat het slechter gaat. In de jungle daar wil hij met zijn familie een nieuw leven beginnen. Uiteraard zeggen de mensen daar, die daar al tijden wonen, waar begint die man aan. Chill, ya maanh. Ga het zien, ook het beeld van de natuur is heel natuurgetrouw, wie weet op Netflix.

Het is nu droge tijd, maar ik vermoed dat de regentijd hier de boel in regens en muskieten onderdompelt. Er zit 50% DEET in de rugzak in geval dat. Ha, een mooie bonus als de vaste lijn-boot vanaf de Pavona , dat nog in de “beschaafde per auto bereikbare wereld” ligt, na 5 minuten stopt om ons de gelegenheid te geven een flinke krokodil op de oever te zien.

Ons doel is /was vandaag het verkrijgen van cash in Tortuguero, we kijken of de ATM iets wil uitspuwen, want we gaan op excursie en we hebben wat te weinig geld. Van Dewi die al een tijdje door Midden-Amerika reist begrijp ik, dat excursies, outdoor-dingen leuk zijn, maar te duur zijn voor de “backpacker”. Leuk voor papsen en mamsen, die 2 weken de tijd hebben voor een “slice of adventure”. Costa Rica en ook Panama staan niet op de priority-lijst van de backpacker, te duur. Want wat is te duur? Dat is een slaapplek in een hostel voor meer dan $10,- per persoon. We hebben nu in 2 hostels gezeten en er was een keuken en dat helpt om de kosten te drukken. Je hebt mensen die er wonen en hun hele leven lijkt het in een hostel zitten.

De grijze man Guido, die de boel hier beetje onderhoudt, zegt tegen me , want mijn Spaans is zo-zo, ken jij die gringo van boven? Nee, die ken ik niet. Dat zal die andere ouwe hip zijn, ouder dan ik, die hier rond schuift. ’s Avonds springt hij op zijn fiets met zijn gitaar. Hier zegt hij niets. In San José zaten we ook in een hostel , daar had ik wel het idee dat je naam op je spullen in de koelkast zetten, net als in de studentenflat niet helpt! Onvergefelijk, mijn Ritter reep extra dark, gejat. Evenals het oude broodje uit het vliegtuig in cellofaan, net goed. Hier is de gezamenlijke keuken zo schoon als hij maar zijn kan in deze situatie. En zijn er weinig gasten zodat de koelkasten behoorlijk leeg zijn.

Toerisme heeft dit eiland wereldberoemd gemaakt, hoe anders was het in 1991 toen Roos en ik hier voor het eerst waren. De openbare telefoon staat er nog op het grasveldje. Daar kon je toen bellen, en iemand hield de tijd bij op een plastic stopwatch. Nu is er een ATM die het gelukkig op een creditcard doet, na gisteren niets te hebben gedaan op 2 giropassen. Pfieuwww, toch nog met de kano op excursie, want daar kwamen we toch voor de natuur “La Naturaleza”. Onze krokodil hebben we al gezien, best groot na 5 minuten in de boot op weg naar Tortuguero, 3 meter lang.

De gedachte aan een tropisch Terschelling komt bij me op, het duurt een tijdje voor je er bent. Veel natuur, en een druk stukje waar de winkels, touragencies langs liggen, het is toeristisch. Het ritme wordt bepaalt door de boten die binnenkomen, daarna kabbelt het leven rustig door. Het is er superrustig, er is geen gemotoriseerd verkeer. De mannen van de politiepost hebben twee Quads. Transport gebeurt veelal per bakfiets of vanaf de rest van Costa Rica per boot. Je kan je boodschappen in twee supermarkten doen. En er is goedkope accommodatie in diverse hostels maar ook luxere hotels, die aan de overkant van de rivier liggen, dus eigenlijk niet in het dorp meer. Voorts zijn er her en der langs de rivier resorts, waar vissers op bijzondere sportvissen kunnen vissen die hier in het zoete water van de rivier of zoute water van de zee leven. Soorten als “snook” en “tarpon”. Vissers laten zich vaak invliegen, de meeste naar het noordelijk gelegen Barra Colorado

We boeken een tocht in een “canoa” dat is een brede open kano, tegenwoordig van polyester. Wij zitten er met zijn vieren in. Peddelen hoeven we niet, Ronald de gids doet het. Het is een efficiënte boot, want hij peddelt hem met gemak in zijn eentje over de rivier met ons erbij en gaat met ons langs de rand van het oerwoud en later een van de kreken in. Hij hoort bij de officiële organisatie van gidsen van Tortuguero, soort Coöperati. Zij bieden ook tours in Engels. Hij is een native speaker, en lijkt me afkomstig van het zwarte deel van de bevolking die begin van de vorige eeuw de trien San-José-Puerto Limon hebben aangelegd en hier zijn gebleven. Een werkende maar ook een toeristische attractie, waar toerist en local gebruik van maakte. “The Jungle Train”. Onbruikbaar geworden door de aardbevingen die er van tijd tot tijd zijn.

Verblijven is veelvuldig vroeg opstaan en dan bedoel ik om vijf of zelfs eerder, dan heb je nog de kans om wat dierenleven te zien, of om een vroege boot te halen. José , de man van de gidsenassociatie brengt ons naar de tour. We beginnen hem ook al te kennen. Hij haalde ons op met een bordje bij de boot, Osvaldo Kobb, ja dat krijg je als je via booking.com boekt. Hij praat Spaans en ik begrijp het meeste. Ja zegt, die parkrangers, mooi baantje hebben die. Weekje werken paar uur per dag dan zijn ze weer tien dagen vrij. Muy tranquilo, muy relejado (relaxed dus). Hij besluit zijn betoog met: eigenlijk heb ik ook een heel relaxt baantje.

Het weer is niet zoals “Freddy Fender” een oudere grijsharige gids, die Engels spreekt, bij de boeking gezegd heeft, echt het regent af en toe maar een beetje. Het hoost van tijd behoorlijk, gelukkig niet de hele tijd, want dan zie je geen bal. Mijn broek is doorweekt, want die steekt onder mijn regenjas uit. Als ik tegen Freddy zeg, maar wat nu als het de hele tijd regent? (ik wil natuurlijk mijn geld terug dan…) Zegt hij ja, maar het is ook regenwoud. Hmmm, logisch. Hij lijkt op Freddy Fender de Tex-Mex, country zanger en hij praat ook zo, Amerikaans met een zwaar latino accent.

’s Avonds maken we nog een officiële wandeling door het park, officieel in de zin dat we een toegangsbewijs van het Nationale Park Tortuguero, hebben nog van onze kanotour. $15,- per dag. Je kan betalen per credicard, hebben we ons niet zo druk hoeven maken om cash geld uit de ATM te halen. Op onze wandeling in feite langs het dorp zien we drie brulapen, die eerste rang zitten aan de rand van het dorp. En misschien 100 meter van ons verblijf ziet Roos een paca, soort giga-marmot en ik ze hem even later. Als je dieren met rust laat komen ze ook voor vlak naast de deur, lijkt het.

In een reisboek lees ik over het andere Costa Rica, het Caribische deel. Dat is het ook, qua natuur, cultuur en een groot deel van de mensen. Je hebt helemaal gelijk José, muy relajado, maar eveneens mooi, bijzonder en hartverwarmend. En ook hier zijn de songs van Bob Marley nog altijd springlevend. Het volgende stuk land is oostelijke richting is Jamaica, toch?