Baturaden 31/10/2008 (Bij Purwokerto, Midden Java)

Niets is wat het lijkt in Indonesië, gisteren kwamen we hier ’s avonds aan, gaar van de lange reis leek het wel nacht, maar het was pas zeven uur. Het hotel leek me voor Indonesische maatstaven vrij luxe, dat is het ook. Er is een koelkastje, maar daarentegen geen airco, het ligt vrij hoog hier en is dus koel. Ondanks de luxe uitstraling zijn de gevlochten zittingen van de stoelen door, en komen de dwars-steunen tevoorschijn. Rechts vanaf de achtergalerij kijk je tegen de achterkant van huizen aan die met de voorkant aan de weg op een helling staan. Wow, denk ik een regelrechte krottenwijk, evenwel dit is niet zo, er staan enkele enorme satellietschotels op de daken. Bovendien, dit is de achterkant en waarom zou je je broodnodige geld aan een achterkant van een huis spenderen. Veel Indonesische huizen staan aan de weg, daarlangs lopen ook de meeste voorzieningen, water, licht. En omdat het gebied waar we langs lopen meestal heuvelachtig is, hebben ze ook een beneden verdieping. Een soort van dijkhuis.
Dewi en Isabel waren geweldig, ze hebben wel 8 uur in de auto gezeten, en ze hebben liedjes gezongen en foto’s gemaakt. Dadang vertelt ze verhaaltjes en samen met ons leren ze tot tien tellen in het Indonesisch en Indonesische kinderliedjes. In Kampong Naga lopen via een heel stel trappen een halve kilometer vanaf de weg naar het dal waar het dorp is.
De mensen van Kampong Naga (bij Garut), zijn Sundanees en zijn bewust traditioneel en hangen een bepaalde richting van de Islam aan. Ze zijn zoveel mogelijk zelf voorzienend en gebruiken geen machines, ook geen karbouwen om de ploegen te trekken. Ze hebben wel radio’s op accu’s, die ze na twee weken weer op hun rug naar de ‘buitenwereld’ het dal uit zeulen om opgeladen te worden. Roddi, onze gids, laat ons hun rijstvelden zien o.a. zwarte kleefrijst die twee oogsten per jaar geeft. Ze hebben ook visvijvers waar ze gurami’s en ikan mas, een soort goudviskleurige karper, houden. Hun rijstvoorraadschuur staat boven op een visvijver zodat ook alle eetbare afval en restjes voor de vissen is. Visteelt is heel belangrijk, dat zien we al vanaf Jakarta. Toerisme vult het inkomen van hun gemeenschap ook aan, ze zijn hier gespecialiseerd in vlechtwerk, ook hele mooie cowboyachtige hoeden. Jammer we kunnen bijna niets meenemen.
Isabel mag op Roddi’s rug naar boven. Bovengekomen wordt ze geknuffeld door een oude vrouw. Maar ze zijn hier nergens opdringerig, zoals we elders wel meemaken, ze willen je best wat verkopen maar als je het niet wilt even goed vrienden.
Als je geen mensen wilt zien moet je absoluut niet naar Java, ook niet in de stille gebieden. Langs de hoofdwegen zijn er altijd mensen. Vaak komen die naar je toe, om iets te verkopen, om je te bekijken, te bedelen, maar ook voor een praatje. Voor stilte kan je beter in je comfortabele Nederlandse huis op zondag een kopje koffie nemen.
Is Nederland groen te noemen, nu de regentijd net is begonnen doet het groen hier bijna pijn aan je ogen. Overal hier langs de Zuidkant van Java een overwegend agrarische streek zie je mensen aan het werk, je ziet ze planten, maar ook zie je ze oogsten. Dit is een ongelooflijk vruchtbaar land, ze hechten ook heel erg aan het land, dat ze alles geeft om te leven. 100 miljoen mensen op Java. In Nederland zijn we dit gevoel allang kwijt. Heel veel mensen vinden ook hun bestaan op het land, het valt me op dat ik geen machines zie, tractors, oogstmachines, wel grote groepen mensen, al die uren lang dat we op weg zijn.
Onze gids zegt het ook, de mensen aan de Noordkant van Java zijn rijker, maar hier aan de Zuidkant hebben ze het land, de ruimte. Hier wordt eeuwenlang het tempo nog bepaald door de paardentaxi’s, de dogkar (van het Europese dog car ) die je rond elke plaats vindt.
Alles is heel lokaal, kennen we thuis de Limburgse vla, de Bossche bol of Delfts Blauw, hier heeft iedere streek zijn specialiteit. Het kunnen koekjes zijn, vlechtwerk, batik, fruit, streekgebonden gerechten, dansen echt van alles. Onze gids vertelt ons er alles over en ook anekdote over de volksaard. Over de mensen van Tasikmalaya, die orthodoxe moslims zijn en als ze naar de grote stad gaan of kroepoekverkopers worden of renteniers (hij bedoelt geldschieters). Hoe dit te rijmen is met het beginsel van ‘halal bankieren’, waarbij je geen rente mag rekenen, vraag ik me af. Of over de mensen van Ciamis, die niet al te streng in de leer zijn en nog behoorlijk aan magie doen. Hun stad schoon houden en de meest correcte ambtenaren van Indonesië zijn. Kom je uit die streek en wordt je filmster of een BI (bekende Indonesier), dan wordt er al gauw gezegd dat een magisch amulet je daarbij geholpen zal hebben.
Als je iets hebben wil ‘better buy it fast’, zoals bijvoorbeeld tropisch fruit, rambutans, durians, mangistans vaak genoeg zeg ik , stop, stop fruit. Om de bocht van de straat kan het er wel al niet meer zijn.

De komende dagen zijn we waarschijnlijk niet meer op internet, er moet weer gereisd worden en internetcafe's zijn er niet (of de puf is er niet). Om met Schwarzenegger te spreken ' I'll be bock' .