Sarangan 2/10/2008 (bij Madiun, Midden Java)

Vanochtend bij de Hindoestaanse Prambanan tempel was het echt schroeiheet en vochtig. Dewi was al niet zo goed bij vertrek, die bleef dus met oma onder een boom. Ze heeft last van haar maag. Juist zij die niet zo van dat vreemde eten is en een boterham met kaas prefereert boven al die exotica.

De Prambanan is een mooie slanke tempel met prachtige friezen op de muren, ook de Borobudur, die van boeddhistische oorsprong. De hitte en de scholieren maakten dat we snel wat plaatjes schoten. Die scholieren die er bij bosjes rondlopen, willen maar een ding, een toerist. Voor het weekend krijgen ze, denken we, allemaal bij Engels een opdracht. Zoek een toerist en oefen je Engels, laat die een formulier voor je tekenen. De scholieren laten voor zichzelf ook een foto met de toerist maken, heel vaak met hun mobieltje. Kijk eens ik heb een toerist gescoord, mooi niet?

De scholieren zijn wel prettiger dan de verkopers rond de Borobudur, die maar volhielden. Isabel zei ‘ik word er gek van'. Uiteindelijk heeft een enkele wel succes, dat weten ze natuurlijk ook. In dit land met 40% officiële werkelozen nemen we het ze niet echt kwalijk, maar soms wordt je er echt gek van. Rond de Borobudur kijk je op enorm veel groene palmen waaruit ze optorent en iets verderop rijst een gebergte op. Dit kennen we van nabij omdat we er met de auto door kwamen.

Yogya, ook daar in de buurt, was leuk en gezellig. Het ligt overigens in de laagvlakte, je kan er een fiets huren. Het lijkt op Amsterdam, er zijn studenten, veel toeristen, veel schone kunsten: dans, wayangspel, zilveredelsmederij en een Koninklijke hof, de Kraton. Hier resideert de Sultan van Yogya. En uiterst belangrijk in Yogya is er, en dat zullen de meiden beamen, een zwembad in het werkelijk voor zijn geld erg goede Duta Garden Hotel.

Yogya is een must voor elke tour over Java. Solo van vandaag, iets verder naar het Westen, heeft ook veel te bieden, heeft o.a. ook een kraton, Sultanshof, maar is veel rustiger.

In de schaduw van het entreegebouw zit ik met Dewi. Suparman zit er ook. Hij verkoopt kranten, landkaarten en woordenboekjes. Als hij ziet dat ik, Wally, niets wil kopen komt hij maar een praatje maken. Zijn kinderen gaan naar school en dat kost geld en daarom ‘zoekt hij geld'(jari uang) in de stad, dit is wat hij doet. Bij het weggaan koop ik een woordenboekje zonder afdingen.

We hebben de sultan Hamenku Boewono de 9^e op de foto! Met zijn T-shirt aan (zie foto cultuur).

Hotel Sarangan kijkt op 1500m hoogte op een meer uit. Vroeger in de koloniale kwamen de Nederlanders uit aanpalende grote stad Madiun hier om te letterlijk te ‘chillen', al is er een open haard. Als enige gasten zitten we in de grote zaal te dineren en worden bediend door een vriendelijke oude man in een witte pyama met een zwart hoofddeksel (Pak Bedjo).

Daarna spelen we pingpong in de bar en wordt het Ave Maria als achtergrondmuziek gespeeld. Ja, weet men veel.

Pak Bedjo zorgt ook voor koffie en thee op de kamer, paraplu's van het huis in de heftige regen, veegt de insecten van de veranda, is dienstbaar, maar niet gedienstig. Een ware butler.

De oude kolonialen wisten wel waar het prettig verpozen was en overal zijn er nog, in de diverse gebergten van Java, van deze bergoorden in diverse staten van doorleefd/afgeleefdheid te vinden.

Desgewenst dient Pak Bedjo je ook een full European dinner op, met gedekte tafel en volledig couvert. Waarbij hij je discreet je glas bijvult (zie foto familie).