Kalibaru 6/11/2008

We zijn onze gids kwijt sinds gisternacht. Dadang kwam ons rond een ophalen voor de tocht naar de Bromo om te melden dat hij niet meeging voor de rest van de reis, hij was te ziek. Ik wist dat hij last had van zijn maag met bijkomende misselijkheid en hoofdpijn, hij liet me immers de vijf medicijnen zien die hij van de dokter had. Toch waren we, Roos en ik even bang dat Didin ziek was. Dat was pas echt een ramp geweest, geen chauffeur.

Dadang hebben we bij zijn hotel afgezet en ons en hij had Didin uitvoerig ingelicht over de gang van zaken bij de Bromo tour en het vervolg naar Bali. We hebben hem het resterende geld betaald en nog een extra dag als fooi. Best wel jammer zo, maar voor dit laatste stuk via Kalibaru in Zuid-Java tot Bali hebben we eigenlijk niet echt een gids nodig.

Een tocht naar de Bromo is best wel afzien. Dewi had het zwaar te lijden, ze heeft nog steeds diarree en voelt zich nog steeds slecht. Neem dan ook nog de kou en het vroege opstaan twaalf uur ’s nachts en de ellende is compleet.

Van Dadang’s verhaal hoe alles zou verlopen, hadden we eigenlijk niet zoveel begrepen.

Uiteindelijk zijn we er uiteraard achtergekomen een heel avontuur die Bromo eerst met een jeeptour door het holst van de nacht waar we eerst een half uur in de nacht op de pasar van Tosari hebben staan wachten , tot een passerende jeep ons doorverwees naar het huis van Pak Rio en zijn Toyotalandcruiserjeep van zeker 15 jaar oud. Hobbel de hobbel into the night. Later bleek over de rand van de enorme krater naar de zandzee. Half wagenziek worden we aangeklampt door hordes paardenverhuurders. Gelukkig hadden we een all-in prijs met Pak Rio afgesproken een Hindoe, hij heet dan wel Pak (vader) maar is eigenlijk een jonge jongen. De Tengerezen zijn de laatse Hindoe’s van Java, en indertijd door de Islam verdrongen naar deze uithoek hoog in de bergen, de rest van de Hindoes is naar Bali gevlucht. Ze zijn ook anders van uiterlijk dan de meeste Javanen, scherper en fijner in hun gezicht.

Ondanks de vele toeristen is het heel surrealistisch in het licht van de opkomende zon, de ruiters op hun felle paarden in de zandzee, de kraters van de vulkanen, rookwolken uit een verre vulkaan.

Kalibaru’s claim to fame is dat het halverwege als pleisterplaats tussen Surabaya en Bali ligt en wordt aangedaan door veel Nederlandse touroperators omdat er redelijk goede accommodatie is voor groepen. Je komt eerst over een hoog gelegen pas met oerwoud en koffieplantages en beneden zie je een oud stationnetje. Dit is het land van de cultures, de plantages koffie, rubber en tegenwoordig cacao. Alles is ook heel dichtbij het agrohotel Margo Utomo, dat zelfs aan de andere kant van het spoor bij het station ligt. Ze hebben melkkoeien, kokospalmen en een koffieplantage. Ook kuier je zo naar de sawah’s, de pasar, de markt van het dorpje en de ingang van een grote cacaoplantage Jatirono. Bijna nergens ken ik een plek die zo plattelands Indonesië binnen 5 minuten lopen bij elkaar brengt.

Op de cacaoplantage 5 km verder ligt ook een schat, een stuwmeertje met koel helder water tussen de bomen en een watermolen. Er zijn wat voorzieningen bijgekomen, schone toiletten, een gebedsruimte, een primitieve duikplank, een warung, een winkeltje annex eethuisje. Veel gidsen kennen het niet eens, ik laat het de chauffeur zien. De prijs van het paradijs 21 cent p.p.