Bali, Tulamben, 3 december 2008

(Foto's duiken: zie Fauna)

Het is even wennen, maar hier in het Puri Matha bungalowhotel in Tulamben, Noord Oost Bali, word je absoluut met rust gelaten na zeven uur ’s avonds. Er is gewoon niemand meer. Je hoort de golven die op de ronde keien van het strand spoelen. Is een stuk kust met keien van soms wel twee kilo en meer wel een strand te noemen? De kinderen spelen keukentje met al die keien.

Het personeel van het restaurant heeft zich na het betalen van de laatste rekening door ons uit de voeten gemaakt naar huis. De verse vis is geen tegenvaller, de ene keer tonijn, vandaag barracuda. De velletjes en vage stukjes vis zijn voor de typisch Indonesische kortstaartige kat.

Duiken en snorkelen is “the thing” to do hier. Er ligt hier een flink wrak, 100 meter lang, een Amerikaans vrachtschip vergaan in 1942. The Liberty. Werk van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog, nu een topduiklocatie. De andere schaarse gasten waren Duitse duikers die een nightdive gaan maken. Veel Duitse scuba-liefhebbers en tüchtige Tauchhotels hier in Tulamben. Zouden ze een gutbürgerliche Küche hebben? Best wel okay na al die rijst.

Dertig slagen met de zwemvliezen en je bent bij het wrak. De eerste keer was overdonderend. Dewi aan de hand snorkelde ook mee. Ik wil terug het is eng, papa.

Honderden zilveren vissen dwarrelen om je heen, 30 cm groot, beneden je nog grotere, kleine blauw-neonachtige, nog meer vissen in een onvoorstelbaar divers palet van kleuren.

En dan de vormen, spelonken van het met sponzen en koralen begroeide wrak erbij. Harrison Ford aanzwevend met zijn karretje boven een futurische stad in Bladerunner, of was het Arnie S. in Total Recall? Nee, het zijn Dewi en haar vader met een roze en een zwarte snorkel. En ze zweven boven deze vismetropool.

Goed we gingen dus on the cheap in Padangbai waar we eerst zaten. De Topi-inn in Padangbai. Beetje hip, bamboe en houten gebouw, allerlei cursussen, Balinees dansen, klapperboomklimmen (beveiligd), MSG-vrij eten en hulde, echte cappuccino. Veel Nederlandse tijdschriften ook de Donald Duck. Aan de kinderen m.n. Dewi geen kind meer. Prachtig uitzicht over de baai van de eerste verdieping. Slapen was echter niet zo’n succes, bamboewandjes en gelegen boven de keuken, niet zo lekker als je koorts hebt.

Voelde me echter al een heel stuk beter de volgende dag en na het ontbijt vrijwel het eerste de beste luxehotel ingestapt, een duikhotel, deze hebben diepe zwembaden, want de duikende gasten moeten kunnen oefenen.

Padangbai is relaxed, een tropisch haventje. Net iets meer claim to fame vanwege de veerboot naar Lombok. Heel mooi snorkelstrandje, tussen rotsen, Blue Lagoon. Daar kan Dewi voor het eerst haar in het zwembad geoefende snorkelkunde proberen. Isabel gebruikt haar zwembrilletje en lift mee bij het snorkelen. Ze zijn helemaal opgelaten. Vlak bij de vloedlijn zijn er al ontzettend veel vissen, ze grazen lijkt het op de stenen en stukken koraalrots.

Nu we al eens iets gekocht hebben laten de verkopers ons ook meer met rust. Zie het maar als parkeergeld.

We hebben een soort omslagpunt bereikt, of misschien zijn we het een beetje zat. Buiten de echt grote toeristencentra zoals Zuid Bali en Ubud, meer in de kleintjes zoals Padangbai of hier in Tulamben, moet je voor alles onderhandelen soms is het ronduit belachelijk, wat men durft te vragen. Tot en met de laatste banaan moet je opletten .

We doen het toch maar en maken elk een eentanksduik. Uiteraard is dit onze kans, want het is bijna nooit dat je van 30 meter van de wal gelijk een wrakduik kan doen van een groot schip.

Enkele foto’s van deze expeditie zijn op de reislog te zien, want een leuke onderwatercamera was ook te huur. We hadden alweer jaren niet scuba gedoken.

Dit gebied Oost Bali wordt gedomineerd door de Gunung Agung (3142 m), waarlijk een grote berg. Ook in de zin dat deze actieve vulkaan diep ingrijpt in het leven van degenen die hier wonen.

Soms toont ze haar gevaarlijke almacht zoals in 1963, toen een deel van de top wegsloeg bij een reusachtige uitbarsting. Honderdduizenden verloren hun huis en land, en enkele duizenden verloren hun leven.

Aan de andere kant is er ook positiefs. Zo verwoorde een taxichauffeur het aan ons, sinds die tijd geeft ze ook bouwmateriaal voor vrijwel alles wat op Bali gebouwd wordt, al vele tientallen jaren lang. Dit is een droog en weerbarstig land, zo droog als de Extramadura in Spanje. In wat bewerkte veldjes komt de jonge mais al op, in de asgrijze bodem.

De moesson trekt van West naar Oost en dit gebied ligt in de regenschaduw van de Gunung Agung.

Ali Putu die ons hier bracht zei “BTN”.

“Hoe bedoel je?”

“Better Than Nothing!”