Lovina, 8 december 2008

In Lovina was het vroeg, 5 uur op om dolfijnen te gaan zien en doof te worden, wat een herry maken die bootmotoren. De prauw, jukung met drijvers, was state-of-the-art, de kaptein Nyoman kundig en de motor van een grascyclomaaier was zo snel als die kon zijn. Ik heb op een gegeven moment proppen van een oude bon in mijn oren gestopt. Stuk of twintig dolfijnen gezien, best wel een beetje afwachten, zeker een half uur de zee op en heel wat rondvaren. Als er eentje gespot zou zijn, sprint het hele zooitje prauwen ernaar toe. Diervriendelijk, ahum? Maar we hebben ze gezien, de zilveren dolfijntjes van de Sint vanochtend voor de dochters hebben geholpen. Dolfijnen in het wild is wel heel bijzonder.

De volgende dag gaat paps vissen met dezelfde boot en kapitein. Krijg ik per ongeluk een enorme vis aan de lijn. Ik heb een half uur met een te lichte toeristenhengel met hem gevochten. De hengel stond hoepelrond. Of het een onderwatersofa was. Tuna, tonijn zei de visser van de huurprauw, zo aan het gedrag van de vis in de diepte. Had hem beter aan een dikke lokale handlijn op een dik stuk bamboe gerold kunnen hebben. Hadden mijn handen er zo uitgezien als van de kapitein Nyoman, met sneden erin, maar hij vangt er ook marlijnen, zwaardvissen mee en uiteraard tonijnen. De zwaardvissen met hun 65 kg en prijs van 20.000 Rupiah = 1,40 euro per kilo vertegenwoordigen een kapitale vangst voor de vissers van Lovina. Aan de Balinese kust is het gevecht tussen mens en grote vis nog steeds uit 'The Old Man and the Sea', met een haak en een lijn. Mijn tonijn komt uiteindelijk los. Zo is het ook in het leven, zegt Nyoman. Soms vang je heel wat en soms is het helemaal niets.

Het is hier echt komkommertijd, superlaagseizoen. Het roept wat associaties met Costa Brava op, uit een lang ver verleden. Alleen geen campings hier. Bungalowparkhotels en wel open luchtrestaurants zonder mensen met happy hour. Wel de Balinese culinaire specialiteit Ayam betutu gegeten, speciaal dag van tevoren besteld bij het hotelrestaurant. Heel lekker, ook voor de kinderen. Ze stomen de kip geheel gevuld met gehakte kruiden, duurt wel een uurtje of vijf zeggen ze.

Ons bungalowtje ligt op 15 meter van het strand, we kijken over de heg naar de prauw van Nyoman en naar de boom. Onder de boom zitten en liggen 'onze dames', af en toe komt er een heer onze kant op met de meest fantastische verhalen en wat souveniertjes. Vrij vaak kopen we wat, want ze verkopen soms niets op een dag. We nemen aan wat ze zeggen, het is erg stil met toeristen. Balinezen geloven erg in de eerste koop van de dag. Het kan het begin zijn van een succesvolle reeks verkopen. Met het ontvangen geld raken ze dan de rest van hun waar aan, tap-tap. En helemaal niets is vreselijk.Zo komen we aan twee zilveren oorhangers met parels, kweken ze iets verderop aan de kust. Nee, we hebben ze niet nodig, echt niet! Vijftigduizend (3,50) dan. Okay is goed, untuk rejeki, je mag ze hebben voor geluk.

Onze dames wonen hier, hun mannen zijn vissers. Hun huizen staan ietsje verder op het strand, ik mag hopen dat hier geen vloedgolven voorkomen. Meestal zijn die er niet, toch? Ze doen onze was en kopen op commissie fruit voor ons op de markt. Ze zijn ook kundige masseuses, souvenierverkopers, en 'middleman' voor de verhuur van brommers, transport, prauwen. In Bali sijpelt het gewone leven aan alle kanten het leven van de toerist binnen. Loven-bieden, lachen, converseren in onze lingua franca van Engels, gebroken Indonesisch en jazeker, Nederlands.

Lovina is een Nederlands bolwerk. De Nederlanders hebben er een neus voor, ze zitten 's avonds in de Bali Bintang (de Bali Ster), wij ook. Er is een Happy Hour, en heel uitstekend eten voor een meer dan schappelijke prijs. Het is er Hollands gezellig.