Thailand, Ko Samui

De bezoeker uit Europa heeft een paar behoorlijke linguïstische handicaps. Hij kan het schrift niet lezen en voorts de klanken van de taal lijken niet op iets dat wat hij gewend is. Verder komt er nog bij dat vele Thai alleen maar Thais spreken.

Stel je voor je staat in een in een immense supermarkt à la Makro en je wil Kraft kaas hebben, gesteriliseerd per plakje verpakt, onbeperkt houdbaar. Wel zo makkelijk als je geen koelkast hebt. Je kan het nergens vinden noch vragen want geen van het zeer talrijke personeel, iets wat je in een Makro niet tegen zult komen, verstaat of begrijpt je. Al zijn ze allen van zeer goede wil, heel behulpzaam en zeer vriendelijk, want dit is ver van alle toeristen. We geven het op, geen kaas.

Het geluk was gisteren met ons en na een week, vijfhonderd kilometer met de nachttrein en twee uur met de boot naar het hoogst toeristische Ko-Samui lukt het ons. In de door Bruce Springsteen ook bezongen 7-Eleven 24-uurs winkel, vaak bij de benzinepomp, spreken ze wat Engels en krijgen we het. En ze hebben er echte hotdogs! Niet alleen in de USA, maar iedere beetje toeristische plaats in Thailand of Bali heeft er een of meerdere, al staat men er niet te wachten op zijn meisje met een opgevoerde Chevy, maar met een brommer of een fiets.

Leuk vinden we het wel, het wachten op de trein in Hua Hin, misschien wel wat lang een twaalf uur.Thailand is een groot land 1700 km, noord naar zuid en treinen gaan niet elk uur.

Zo tussen Kerst en Nieuw Jaar kan reserveren ook alleen bij het station. Een echte stad, lekker. We komen een beetje uit een gat, 40 kilometer zuidelijker, Dolphin Bay in de wandeling genoemd. De Thaise naam is lang en niet te onthouden.

Een echte badplaats, beetje zoals je in Frankrijk ziet, er is een toegangspoort tot het strand met badhuis/toiletten, en langs het strand loopt een muur, die de badgasten scheidt van de lommerrijke tuinen van de grote hotels. En voor die muur op een smalle strook....zit iedereen op elkaar gepakt onder een zee van parasols, geklemd tussen de muur en de vloedlijn. Een ligstoel is voor jou als je daar eet, in de zeg maar strandtent, groot woord. Er doorheen gaan heeft iets van een stormbaan.

Iets verderop nestelen we ons tegen de muur van de tuin van het Hilton, eettentvrij, doen we of we erbij horen en gaan naar het luxe toilet.

Tegen de avond hangen de strandgasten, Westerlingen, maar ook Chinezen, Koreanen en Japanners en het strandpersoneel bij de toegangspoort naar het strand. Er zijn hapjes als gegrilde pijlinktvis, worstjes, maiskolven of voor de echte liefhebber een kraam heeft gefrituurde sprinkhanen, engerlingen en dergelijke.

Er is ook de muziek die ik overal hoor langs de stranden tussen de keerkringen, Bob Marley voor altijd en voor iedereen. Af en toe onherkenbaar in country and western ritme door een Thaise straatmuzikant met gitaar. De Thai en de toeristen we vinden het prima, de man straalt onverwoestbaar optimisme uit. De baths gaan richting gitaarkoffer.

Dolphin Bay Beach Resort is relatief druk, de rest niet. Een vrijwel verlaten kilometers lang zandstrand rond de baai met een randje naaldbomen, casuarina's. Er loopt een straat, waarlangs wat accommodatie ligt en dat is het. Het achterland bestaat uit uitgestrekte kokosplantages met her en der wat koeien, af en toe een mangoplantage. Er staat vaak een straffe wind uit zee, het is meest van de tijd bewolkt en het tegenoverliggende Monkey Island (zie Kerst en Nieuwjaarsfoto) is beslist nu niet met de aanwezige beachkano's te bereiken. Her en der stampt men met Westers geld een resort of villa uit de grond. Hua-Hin is drie kwartier rijden verder om van Europa maar niet te spreken. De meest nabije voorziening is een winkeltje waar men chips, fris, zeep en drinkwater verkoopt, nee, geen brood, crackers als je geluk hebt. En al helemaal geen kaas. Even verderop is wel een golfterrein.

Over de hoofdweg in zuidelijke richting staan er na een kilometer of vijf van Dolphin Bay opeens dranghekken over de weg, dit is gelijk de toegang voor Nationale Park Khao Sam Roi Yot, het omvat stranden, eilanden, moerassen, kwelders, grotten en rotspieken. De zeekant met zijn stranden,baaien en eilanden lijkt me perfekt voor een zeekano. Er zijn veel officiële kampeer-gelegenheden in het park, hier een hobby van padvinders.

Er is ook menselijke activiteit, er zijn vissersdorpjes en ook op de vlakke stukken basins voor de garnalenkweek. Landschapspark, denk ik, maar vind eentonige gegraven vijvers in de vlaktes nou niet helemaal natuurbescherming.

Dit park heeft het witte doek gehaald als dat een maatstaf is voor het - must see - gehalte. Een groot gedeelte van de Killing Fields is hier opgenomen. De rotspieken en bergen rijzen steil op uit het vlakke land dat uit moeras, zoutvlaktes en mangroves bestaat.

Bij de zuidelijke ingang gelegen bezoekerscentrum loopt een natuurpad op steigers door het vloedbos met mangroves. Ga niet zonder antimuggenmiddel.

Kijk, kijk een aap en hij duikt. Waar is hij nou? Hij zwemt onder water, dit is de krabetende makaak.

Een rare vis, die modderkruiper, hij kruipt op zijn vinnen en die ogen staan bijna op steeltjes.

De paars en donkere krabben hebben één grote schaar.

Tegen het vallen van de avond zien we uiteindelijk de heel aaibaar lijkende aap, de Dusky Langur, de grauwe langoer heel onverwacht met een hele troep in een boom bij de strandtentjes van Laem Sala Beach.

Laat, natuurlijk is die trein te laat, uitgeput na het strand, de Mac Donald en de avondmarkt in Hua Hin kruipen we in onze stapelbedden en gaan in zuidelijke richting naar het Nieuwe Jaar en naar Ko Samui.