Het uitspandoek zegt het al als je van de moderne grote betonnen steiger naar het land loopt. IBIZA BAR, TONIGHT FULL MOON PARTY!!

Het is wat het is, ik kan het niet beter verzinnen, de sfeer en de voornaamste bezigheid hier op het eiland Ko Phi Phi. De film 'the Beach', om 8 uur gisteren in de Hoodsbar te zien, heeft het toerisme indertijd een turboboost gegeven. Een verwoestende tsunami, 4 jaar geleden op Tweede Kerstdag, heeft de boel echter vertraagd, maar de vele Engelsen en Scandinaviërs van onder de dertig niet weggejaagd, integendeel, het feest gaat door. Er is bijna niets meer vrij.

‘Waarom wil je eigenlijk een hempje met een Thais biermerk erop, pa?', zegt Dewi. Ik snap dat niet, straks denken ze dat je nog meegedaan hebt ook. Mmm, tja dat is ook zo.

Om dit eiland als veel reisgidsen af te doen als 'give it a miss' lijkt me echter te makkelijk. Het uitzicht van ons bungalowtje op de heuvels laat een turquoiseblauwe baai zien omringd door groene heuvels, rotsen en palmbomen en als je goed oplet af en toe een zeearend in de lucht. De kop is wit, zie ik met de verrekijker. Het weer is zonnig en schroeiheet, vele malen beter dan aan de Oostkust waar de noord-oost moesson heerst en het grauw en bewolkt is. Dewi en Isabel liggen al uren in het zwembad te spelen.

De verkopers hier zijn niet al te opdringerig, soms zelfs niet geïnteresseerd, wat het wel reuze-rustig maakt, maar ook moeilijk om een goede deal te sluiten. Er is een grote keuze aan eten, Europees maar ook vele variëteiten Oosters. Op de markt is er een restaurant dat E-San eten serveert, een minderheid in Thailand? Meervalsalade. Ik vraag het, maar ze praten slecht Engels. Er zijn ook koekjes te krijgen in andere tentjes op de markt met veel kokos en rijstemeel erin, dit gaat richting Maleisië, Indonesië, dit is halal-eten.

Vanwege het feestaspect aan drank natuurlijk geen gebrek. Een favouriet is de bucket, een frietsaus-emmertje gevuld met 200 cc sterke drank , vruchtensap en ijs vanaf 3 tot 7 euro naar gelang de kwaliteit van de drank. De prijzen zijn hier voor Thailand niet goedkoop te noemen, een stuk hoger dan elders.

Accommodatie is vergeleken met zelfs het toeristische Bali op Indonesië aan de prijzige kant, dezelfde kwaliteit is gerust eenderde tot de helft duurder. Niet zo'n ramp als je maar een tot twee weekjes wegblijft om te bakken en te feesten, maar langer gaat er toch inhakken.

Waarom men hier dan toch van zover wegkomt om pakweg hetzelfde te doen als aan de Costa's of Ibiza is wat vreemd. Het is goedkoper okay, maar de reis veel duurder. Het zal de winter zijn, en zou al die Scandinaviers kunnen verklaren. In Zweden bij de poolcirkel is het een beetje licht tussen half elf en half twee in december. De Engelsen dan? Dat is denk ik gewoon the pound, een nog steeds dure munt. En Engeland, zeg nou zelf, het weer.

Het terrein waar al het toerisme zich afspeelt is misschien 1 kilometer bij 500 meter, voor de rest zijn de eilanden grotendeels onbewoond, groen, onbegaanbaar en zat er alweer een aap op ons dak. Het is ook autovrij, dus het valt allemaal mee. Op de hellingen van de kust zijn er verder absoluut geen villa's, luxe resorts of bouwprojecten te zien.

Ik zie ook nergens iets dat er op duidt dat men er lekker van leeft van het toerisme. Dagelijks passeren we richting centrum een helling met toeristenachtige bungalowtjes, min of meer uniform, men heeft her en der aangebouwd. De boel ziet er slechter uit dan de meest goedkope toeristenonderkomens. Daar wonen lokale mensen. Met noodhulp gebouwd vermoed ik, ze hebben een dezelfde soort steen.

Het viewpoint van waaruit je kan zien dat Ko Pi Pi in feite twee eilanden zijn verbonden door een landbrug van zand, geeft je absoluut een uniek uitzicht op een dubbelzijdig strand, een aan elke kant. Het confronteert je ook met de tsunami van 2004, langs de weg naar boven zie je nu de blauw met witte bordjes tsunami-evacuation-route. In het Engels voor de toeristen, toen de muur van water als een stoomwals over de stranden raasde, was het hoogseizoen zoals nu en vol. De bordjes staan over heel Ko P.P. met het aantal meters dat je nog scheidt van de redding. Boven in het tentje bij de viewpoint wordt als een macaber souvenier, een foto-special van een tijdschrift aangeboden van de tsunami. De opbrengst gaat naar de slachtoffers.

Het meest gebruikte strand voor de zonaanbidders en de full moon parties van de party-gangers noemen de kinderen in de wandeling al het tsunami-strand. Hele stukken zijn nog onbebouwd en men is nog steeds bezig, maar er zijn min of meer geïmproviseerde toeristenvoorzieningen neergezet a la strandtent. Vanavond is de dreunende beat op het strand als van een gigantisch levend hart hoog op de heuvels bij ons te horen.