Na een tijdje konden we het niet laten, of ik kon het niet laten. Er was best veel vakantietijd dus waarom niet. Met de meiden Dewi en Isabel zitten we weer voor even in het Verre Oosten. Isabel is net zo oud als Dewi toen, negen. Niet zo ver als Indonesië over de hele reis doe je 11 uur wat de helft is van wat je in tijd kwijt bent om naar Bali te komen. De buurt waar we zitten heet Khao San Road en is op toeristen ingesteld en eigenlijk door de hippies als toeristische bestemming aangezwengeld. Het is niet duur, het barst er van de guesthouses en de straat is een permanente markt en je kan vanaf 1 euro in een straatrestaurant iets heel behoorlijks krijgen. Ik denk dat iedere jongere die Bangkok aandoet hier terechtkomt, ook zitten sommige bars en/of restaurants vol met jonge Thais. Ze zitten altijd diverse soepgerechten te eten in een sober tentje, en het lukt ons tot op heden niet er iets te eten, de boel is afgeladen vol. Het zal er goed en goedkoop zijn. Dus dat doen we maar, waar het vol is gaan we eten.

We zitten op een steenworp afstand van bovengenoemde K.S. Road. Op luttel meters van de Chao Praya Rivier, die behoorlijk stroomt t.g.v. regentijd. Hij loopt a.h.w. langs de achtertuin. De rivieroevers zijn niet echt mooi, het is niet zo dat de stad zijn gezicht naar het water heeft, geen grachtengordel-facade. Het is meer een havengebied, wel pittoresk huizen die op palen staan. Waar de ferry die langs de rivier vaart zijn haltes heeft, zijn er markten. Zo gaan we ook naarhet must-see tempelcomplex van Wat Pho met de grootste liggende Boedha van Thailand. Boedha was een sober man, maar dit alles is van een gouden pracht en een praal, evenwel dat kennen we ook in Europa de stichter was een eenvoudig mens,maar wat er niet voor is opgericht. Veel meer echt grote tempels doen we niet, kleinere zien we op onze fietstour overal in Chinatown en zelfs de oudste katholieke kerk, St. Cruz is neergezet door de Portugezen in Thonbury aan de overkant van de rivier.

In het algemeen is het bewolkt, maar vandaag was het mooi schroeiheet weer. Gelukkig maar, want we hebben een fietstocht gemaakt (door een Nederlander uitgevonden...) vanuit en door China-town via kruip-door stegen en achterafjes over de rivier naar Thonburi. Dwars door etende families heen en door markten, geweldig!

China-town is ongekend, heel veel eten. De meiden waren echter een beetje van slag door drukte en hitte. Ik vind het allemaal prima, ik wil alles eten en kopen..... In elk geval de durian hebben weachter de kiezen (zelfs Roos is hier gek op), die Thais schillen alles voor je of je vraagt er maar om. Meeste Westerlingen vinden deze vrucht niet te hachelen met de consistentie van rijpe gorgonzolakaas en doordringende lucht. Eten doen we in ons straat tentje op Soi Buttri, een minder Albert Cuyp-achtig straatje dan de beroemde Khao San Road.Tom Kai, Tom Yum soepen, Noodles etc. Morgen Ayuttaya, de oude hoofdstad van Thailand, ben heel benieuwd hoe het reizen gaat.