Het blijkt nog een hele toer om uit Prachuab Kirikan (PKK) te komen. De bus naar Chumpon, 150 km verder, waar de ferry haar haven heeft, blijkt niet te gaan waar hij zou moeten vertrekken. Dit is echter wat het toeristenbureau en een aantal andere mensen ons verteld hebben. Later doen we op Koh Tao navraag bij de ouders van Onno, een vriendje van Isabel, die ons zijn voorgegaan. De bus gaat wel maar je moet naar de highway, de snelweg die langs de kust buiten het stadje loopt. Uiteindelijk komen we rond kwart over negen bij de catamaran-ferryhaven aan waar we tot één uur wachten tot we eindelijk over kunnen. We zijn met een busje dat we met twee jonge Duitse rugzakster gehuurd hebben. Na 1,5 uur op de snelle boot zijn we op Koh Tao, het blijkt wel weer dat de korte stukjes relatief veel tijd kosten.

Koh Tao is een beetje een nieuwe loot als toeristische bestemming. Eerst was er Koh Samui, toen Koh Panang, naburige eilanden, die toeristische bestemmingen werden, waarvan de eerste inmiddels ook een luchthaven heeft. Koh Tao werd zelfs nog vrij recent (her)bevolkt na de tweede wereldoorlog na eerst een strafkolonie te zijn geweest. Het is een juweeltje van 3 bij 7 km, ondanks dat de boel explosief is gegroeid en in tien jaar van ossengetrokken karren, onverharde wegen en geen elektriciteit naar verharde hoofdwegen waarop zich vele brommers, motoren en zelfs 4x4 pick-ups veelal taxi's is gegaan. De mensen, die hier nu werken en wonen zijn Thais, Europeanen als duikinstructeurs en leger van Birmezen en San, uit het arme Noord Oosten van Thailand. Zoveel wordt me o.a. duidelijk uit een gesprek met een Nederlandse ex-pat en de bediening in een restaurant. Ik kan helaas niet met je meezingen, zeg ik, want ik spreek geen Thai. Het is Birma, zegt de serveerster. Wat? Waarvan? Ja, uit Birma.

De paar Nederlanders die hier wonen noemen het deze rots en dat is wat het eigenlijk tot op heden grotendeels is gebleven. Rotsige steile, met jungle begroeide heuvels met prachtige baaien met strandjes, geen grote resorts. Nergens heb ik het hier in het Verre Oosten zo gezien, dat ik op tien minuten lopen van het hoofdstrand en de uitgaansstraat met pub-crawlende toeristen tussen ongeschonden koraal en de prachtigste onderwater flora en fauna kon snorkelen.

Keith een Engelse ex-acteur, en heden onderwatervideomaker van Big Blue Diving, vat het kernachtig samen 'Koh Tao is about diving and partying'. Het lijkt soms op een tropische kruising tussen een studentenstad en een Waddeneiland met palmen in het straatje voor onze 7-Eleven, de non-stopwinkel. We komen er vele malen per dag, het is ook onze koelkast, die hebben we niet dus we halen er ook drankjes uit de koeling. Isabel komt er zelf ook alleen, en ze zien haar voor Thais aan. Ze zegt dan dapper, 'I speak no Thai' en ze komt altijd met goed wisselgeld thuis.

Onno, zusje en zijn ouders introduceren ons een beetje in onze 'buurt', ze hebben de kamer voor ons geregeld. Ze zitten met de paar dagen, die we met ze doorbrengen al negen dagen op Koh Tao, wel zo relaxed immers. We merken het zelf, zullen we nog wat gaan zien elders, ander eiland? Nah, mooier dan dit wordt het niet. Weten we uit ervaring, zoals Koh Samui drie jaar geleden. Het is hier een stuk duurder dan het vaste land en voor de prijs van de kamer krijg je een airco en soms zelfs een zwembad erbij in Bangkok en elders. Op het vaste land krijg je voor een maaltijd van 50 Baht= € 1,25 een tafel en een stoel, hier eet je het staande bij een straatventer op. Onze plek is de absolute hotspot van het eiland, twee misschien drie straatjes, die het Leidseplein van Koh Tao vormen.

Ik word meegezogen in de 'duik-scene', Dewi gaat een duikdiploma halen en het is even wennen voor de instructeur, Nederlandse Olaf. Hoewel veel ervaring met jongeren, iemand van twaalf is zeldzaam in het opleidingstraject. En zo kom ik, als niet-fanatieke PADI-gediplomeerde, plotseling vier duiken te doen als 'buddy' en verplichte ouderbegeleider van Dewi. Veel duiken gaan van een boot op redelijk vollle zee en Roos die anderhalve dag begeleider was, is dusdanig zeeziek geworden dat we het verder niet echt handig vinden om haar de verdere begeleiding te laten doen, omdat ze op de wal ook nog behoorlijk last had. Onder water gaan we zelfs een keer tot 20 meter op een plek, drie kwartier varen van de wal. We zien van alles, zeebaarzen van een meter, flinke venusschelpen, clams, scholen van duizenden vissen en nog veel meer.

Wat we echter een beetje missen is, dat wanneer je een duikdiploma PADI of SSI gaat halen je de accommodatie vaak erbij krijgt. Jazeker, alle jongens en meisjes van de ploeg hebben een simpel kamertje met fan gekregen. Dus ...let altijd op, al was het met ons vieren wel nog de vraag geweest. Er zijn 47 duikscholen dus shop around!!! Deze duikscholen zijn ook de drijvende kracht achter het milieubehoud 'Save Koh Tao'. Simpele maatregelen hebben al effect. Bijvoorbeeld de maandelijkse beach-clean-up, ze kopen ook levende haaien in Koh Samui op de markt om die weer vrij te laten op geheime plekken. Geen vissen betekent immers ook geen duikers.

Het weer maakt dat het voor ons makkelijker wordt gemaakt om weg te gaan, de wind wordt sterker, de zee ruwer, de bewolking doet de zon minder schijnen en het regent zelfs een beetje. Tijd om de boot te pakken en 'de rots' van het schildpadeiland te verlaten.