Even verderop naar het eiland Langkawi in Maleisie is al gauw een reis van bijna twaalf uur vanaf Ko Lanta. We kunnen kiezen, een bootreis van 7 uur of een combinatiereis met een klein busje en een korte bootreis. Na onze varende ervaring naar Ko Lanta liever de bus en het is ook nog eens goed voor de portemonnee. Na de betrekkelijke eenvoud van de Thaise eilanden is het even met de ogen knipperen als je de daaropvolgende Maleisische eilanden ziet. Ook vanwege de witheid van de stranden op Langkawi. Men staat je in Maleisië opeens te woord in het Engels of Bahasa Malayu, het Maleis wat in feite de oervorm is van de Indonesische taal, het Bahasa Indonesia. Het Maleis werd al gebruikt als handelstaal rond de gigantische archipel. Echter na de onafhankelijkheid is er werk van gemaakt dit als nationale taal te installeren. In feite strekt het taalgebied van het Maleis zich nu uit vanaf de grens met Thailand tot aan Australia een afstand van 5000 km, een afstand vergelijkbaar met Amsterdam-Iran of over de Atlantische Oceaan heen tot aan Maine in de VS. De douaniers lachen en maken grapjes met ons en de kinderen en wachten geduldig tot we als laatste erdoor gaan. Een klus het invullen van vier formulieren, voor ieder van ons eentje.

Zagen we bij binnenkomst al wat hoogbouw, na de douane enige lichte verbijstering, je komt uit in een shopping mall. Het Schipholeffect alleen nu dan See Buy Boat i.p.v. See Buy Fly. Het gevolg van de tax-free status van Langkawi. Aan het voornaamste strand van Langkawi, waar we in het weekend aankomen is het best druk met toeristen. Meestal reizen we in het weekend, de kids moeten naar “school” door de week Zij en wij zijn daar eigenlijk de ochtend zoet mee. Gaan we een hele dag op pad dan moet dat ingehaald worden. Officiële schoolvakanties daar doen we dus maar half aan. Voor het eerst zien we Maleisische toeristen, de mensen gaan daadwerkelijk in hun eigen land op vakantie, dat zie je eigenlijk niet heel veel in Zuid-Oost Azie. Vakantie is meestal voor de meesten een behoorlijke luxe. Er zijn hier ook veel mensen uit Arabische landen op vakantie. En veel Maleisische studenten, die lopen op en af langs onze kamer, we verhuizen dan ook maar de volgende dag. Dan komen we erachter dat de prijzen, zoals de reisgids zegt inderdaad heel flexibel zijn, een beetje leegte geeft ons zo 30% korting op het vorige hotel en een zwembad voor de kinderen en ons zit er ook nog eens bij. Natuurlijk vragen we altijd en is het in onze monden bestorven “Is there any discount?” Als je langer dan een dag blijft zijn er vaak genoeg mogelijkheden.

Hoe een Maleisiër eruit ziet is echter de grote vraag de bevolking bestaat voornamelijk uit drie grote groepen die zich qua uiterlijk onderscheiden; Maleisieërs (de Maleiers), Chinezen en Indiërs. De Chinezen spreken dan Hokkien, Mandarin, Cantonees etc. De Indiërs spreken dan ook weer vele talen en dan is er ook nog het onderscheid dat sommigen mohammedaans zijn en andere weer de hindoe-religie aanhangen. Het gevolg van dit alles is dat op alle plekken waar we tot op heden geweest zijn fantastisch en divers kunt eten voor weinig geld (1 tot 2 euro pp.). Onze favoriete plek tegenover het hotel heeft een 24-uurs keuken waar je de tandoori-keuken, maar ook nasi kandar- rijst met diverse gerechten uit Zuid-India- in een soort van buffet kan eten. Evengoed serveren ze Maleisisch eten, wat veel weg heeft van Indonesisch eten en hebben ze een heel scala van Chinese miegerechten. Je kan het hebben zoals je wil, semi-zelfbediening, a la carte, in de airco of op het terras. En niet te vergeten een frietje mèt kan ook nog, tot grote vreugde van de kinderen. Naanbrood, roti’s , niet hete nasi goreng, bami en loempia’s vinden ook gretig aftrek. Erg prettig dat niet alles pittig is en dat we vele gerechten ook desgewenst niet pittig kunnen laten maken. Er is wel een maar, er is geen alcoholische drank in ons restaurant, en een Duitse gast zagen we daarom ook vertrekken. Alhoewel er op Cenang Beach, het belangrijkste strand, vele toeristen zijn, is het eiland niet overspoeld met toeristen, het is ook behoorlijk groot. Men zou graag meer toeristen willen hebben maar het is niet helemaal van de grond gekomen, gelukkig maar. Een rondje eiland is al gauw een 150 km. Bij de vele prachtige stranden sta je soms te kijken en vraag je je af of er überhaupt toeristen zijn. Tanjung Ruh moet voor ons van het oogverblindendste wit zijn dat we ooit op een strand gezien hebben.

De Telaga Tujuh foutief vertaald in de Seven Wells, zijn echter poelen en geen bronnen in een rotsschild. Dewi en Isabel ontdekten al gauw dat je mogelijkheden had om langs de rots te glijden van de ene poel in de ander. Verderop wordt de rots steiler en gaat over in een waterval. Op de foto zitten met zijn allen in de laatste nog veilige poel en in de verte waar het oerwoud ophoudt en de zee begint zijn nog net wat kokospalmen bij het strand te zien.

Voorafgaand aan het bad boven is er wel een flinke tippel, een trap op door het oerwoud met onderweg nog de waterval, waar de woudreuzen soms voorzien zijn van bordjes en merbau opeens niet alleen maar een soort parket is. En natuurlijk ook hier apen. Een dagje met de auto erop uit werden er gauw twee. Een rustig eiland, veilig om te rijden en de huurprijs is nice, voor een tientje per dag zoveel moois kunnen zien. Een boottour langs eilandjes bracht ons bij Dayang Bunting waar een zoetwatermeer allerlei vruchtbaarheidsverhogende kwaliteiten wordt toegeschreven. En waar het op zijn Hollands lekker zwemmen in de plas is. De zeearenden die we bij aankomst al zagen, zien we opeens van heel dichtbij, op een vaste plek voert men ze en dan zijn deze prachtige witbuik-zeearenden opeens bijna aan te raken. De enige angel in dit verblijf zijn de twee zeeëgel stekels, tijdens het snorkelen, die gelukkig niet al te diep zitten.