We gaan de bergen over, we gaan pal westelijk. De bergen waren toch wat fris en we willen zon en geen regen, dus richting Adelaide. Vanwege de bosbranden en ook vanwege de tijd, gaan we niet langs de kust naar Melbourne. Een kortere weg, ahum.

Voor Bathurst onze eerste dode kangaroo, een flinke, vrij vers zo te zien. We zitten nog min of meer in de Blue Mountains, flinke hellingen met eucalyptusbomen. Daar gaan we koffie drinken en internetten bij de McDonalds. In Australie is het best wel lastig om een plek te vinden om te internetten, ze hebben geen internetcafe's. Bij de bieb maar proberen of in een fastfoodtent. Vervelend dat je er niet bij kan wanneer je wil, op reis in Nederland is eigenlijk ook zo lastig met internet, denk ik.

Isabel spot de eerste levende kangaroo voorbij Bathurst, ik zie hem ook nog snel uit een ooghoek, want ik rij. Hij staat in een veld in de schaduw van een grote eucalyptus, zijn er andere bomen dan deze in Australië? Het beest is behoorlijk groot en grijs. Vooralsnog de enige levende kangaroo.

Even ervoor zag Roos een emoe, ze keek tegen zijn achterkant aan en dacht wat is dat nou, zat achter het hek. We geloven haar enthousiast op haar woord.

Het landschap doet Spaans aan, dorre velden, glooiende heuvels met wijd uit elkaar staande bomen en soms een enkele boom. Alleen zijn het in Spanje eiken, kurkeiken bv. Het is warm 31 plus, in Nederland is het Crocusvakantie en gaat het naar de wintersport.

We halen West Willawong, we hebben 380 km gereden vandaag van tien tot half zes onderweg geweest. Dat wordt dan nog 1000 km naar Adelaide. Roos ziet het lichtelijk pessimistisch in wat we zo kunnen rijden op een dag. Het is allemaal tweebaans en de weg is goed, maar niet erg gelijk door het zware vrachtverkeer en de auto is in feite gewoon een Toyota bestelbus met stugge vering. Hier ook al kaketoes in de bomen rond het caravanpark, roze in dit geval, plevieren en duiven met een kuifje. Ook deze zijn makkelijk te fotograferen. De nachten zijn redelijk fris. Australië en vogels, het is niet te geloven. Op de gazons van een park in een stadje onderweg 2 soorten ibissen en een vlucht witte kaketoes. Nee, geen meeuwen, zoals ik eerst dacht. Niet slecht al dit wildlife voor een sanitaire stop in de schone openbare toiletten in elke plaats die we tegenkomen. Vaak gedoneerd door de Lions Club of een andere club, het doet me een beetje denken aan Happy Days en the Fonz.

De plaatsjes die wat groter zijn zien er vaak wel fris onderhouden uit en er zijn leuke gebouwen met lange balkons met siersmeedwerk en overkappingen, een beetje saloonachtige bouw, het heeft een frontierlook. Veel golfplaat is ook in de gebouwen verwerkt. Er zijn echter voldoende plekken, veelal de kleinere, waar de middenstand allang de pijp aan Maarten gegeven heeft en de winkels als woonhuis of dichtgetimmerd zijn.

Meiden doen het prima in de auto. Voor de laptop een power-inverter gekocht van 12 Volt gelijkstroom naar 220V wissel. Ze kijken af en toe een DVD-tje en Isabel valt veel in slaap. Onderweg is er een bijzonder lang stuk dat uitblinkt in stof, dorheid en boomloosheid zeker een tweehonderd kilometer lang. En dan toch weer een hek, overal langs de weg een hek, hoe dor, woest, leeg, onbruikbaar het land er ook uitziet. Het doet toch een behoorlijk afbreuk aan het idee woest en ledig, het is gewoon van iemand. In elk geval in de staat New South Wales in het stukje dat we gezien hebben.

Echter opeens zijn ze daar een kudde emoes, van een vlucht kunnen we niet spreken, ze kunnen niet vliegen. Grote vogels die eruitzien als voddige in jute lappen gehulde struisvogels. Scruffy, zo zien ze eruit. Na onze fotografische noodstop worden ze toch wat nerveus en gaan ze er deinend en heupwiegend vandoor.

In Mildura lijkt het weer een beetje op de bewoonde wereld. Ze verbouwen hier druiven met irrigatie en maken wijn. Veel goede en lekkere wijn, immers veel zon. De camping blijkt vol te zitten met Indiërs, zelfs Sikhs, er hebben enkele een tulband. Nieuwsgierig vraag ik er een hoe hij hier terechtkomt. Ze blijken hier te werken 'on the farm' als oogsthulp. Van een paar Franse jongens hoor ik later dat er ook vele Thai en uiteraard heel veel jonge Europeanen in de druivenpluk zitten, als je onder de zevenentwintig bent krijg je zelfs een soort van tijdelijke werkvergunning. Dit jaar niet zoveel vanwege de droogte Australië met name Zuid Australië getroffen heeft en de gevolgen voor de oogst. Al die mannen maken wel dat de wachttijden voor het herentoilet behoorlijk oplopen.

De campingbaas verwijst ons naar de rivier, tien minuten verder, het is mooi daar. Je kan er ook zwemmen. Zal wel denken we, wie neemt hij nou in de maling, de meeste kreekjes en rivieren zijn zielige stroompjes of er is een soort van greppel. Australië het droogste continent geloven we meteen.

We lopen door de floodplain, in ABN de uiterwaard neem ik aan, met prachtige grillige en ook grote eucalyptusbomen en even later staan we bij een grote rivier. Aan de overkant liggen houseboats en ze zijn aan het waterskieën. Lichtelijk verbaasd zien we dit aan misschien driehonderd meter verderop is het toch behoorlijk woestijnachtig. Dit is geen kwestie van willen, we moeten even zwemmen. Voorzichtig, dit is een rivier die we niet kennen. En zo is het dan bijna avond aan de Murray,de grootste rivier van Australië, maar daar kom ik pas een dag later achter.

Er komt een ogenblik dat je de Murray over moet richting Adelaide en dan moet er bij het plaatsje Wellington met een pontje overgestoken worden, waarbij je een hoogte oprijdt en later over een groen vlak stuk rijdt en opeens allemaal zwartbonte en zelfs roodbonte melkkoeien ziet. Verder landinwaarts iets wat op een tweede dijk lijkt. Zijn we hiervoor zover gereisd een Nederlands rivierenlandschap? Toch niet, er staan overal sprinklers en de wolken witte vogels boven de rivier en in de bomen langs de oever zijn kaketoes.