Tweeënveertig graden Celsius wijst de zakthermometer, dat we dit mogen meemaken, daar moet je echt wel Nederland voor uit. We zijn op een van de mooiste stranden van Australia geweest volgens de Sydney University Evaluatie. Vivonne Bay, nog geen tien mensen erop, waarvan de helft surfers, zandstrand met glashelder water. Door het water en de wind heb je niet in de gaten dat het zo warm is, het is ook geen vochtige hitte. Je droogt vanzelf op, met zout op je huid.

Little Sahara, een zandduin, waar je met een snowboard vanaf kunt, hebben we benaderd maar niet beklommen. Isabel en Roos sjouwen nog ietsje verder vooruit om foto's te maken, terwijl Dewi en ik het wel mooi vinden en dekking zoeken in de schaduw van wat lage eucalyptusstruiken.

In een kreekje vangen we nog wat vissen met brood en een handlijntje, waarbij de mieren op de oever groot zijn, pijnlijk bijten en een grote actieradius hebben, een paar stapjes opzij is dus niet genoeg.

Ons rondje over het terrein, en nabijgelegen land van de camping vlakbij Flinders Chase National Park na het eten, laat ons weer tientallen wallabies zien. Isabel, onze top kangaroe-spotter, ziet ze zoals gebruikelijk het eerst, de must-see twee grote joekels van kangaroes die lui op het gras liggen en ons op een metertje of drie laten passeren. De grey kangaroe. Even verderop loopt er de mierenegel, Isabels stekelvarken, een bijzonder beest, legt eieren en zoogt haar jongen. Ook deze gaat uitgebreid op de foto en laat ons begaan.

Nu lopen er door het pikkedonker wallabies, voor de deskundige Tammar wallabies, rond ons. 's Avonds duiken ze op naast je stoel. Vanavond zat er een met zijn natte snoet tegen mijn hand. Of je hoort een geluid van een rennend persoon. Ik krijg er een beetje de kriebels van.

Over welke plek gaat dit dan allemaal? Dit is dan Kangaroo Island, 200 kilometer zuidelijk van Adelaide en nog redelijk in natuurlijke staat, eenderde is beschermd en er wonen 5000 mensen. Het dierenleven heeft zich ook redelijk ongestoord kunnen ontwikkelen, want er zijn nooit ingevoerde wilde dieren geweest, zoals op het vasteland. Het is alleen wel wat groter dan een Waddeneiland; 150 bij 50 kilometer.

Roos zei, leuk voor de meiden er zijn veel wilde dieren, kunnen ze koala's zien. Laten we naar Kangeroe Island gaan. De levende troetelbeertjes hebben we acuut gezien bij aankomst op de camping. De dame van de camping zei, kom maar mee. Hier in deze boom en die. Rond vijf / zes uur beginnen ze te bewegen, worden ze wakker. Ze slapen twintig uur per dag, en als je ze dan eindelijk ziet bewegen, denk je, nou wat een gestuntel, ik klim nog beter bomen. Ze zijn leuk om te zien maar behoorlijk sacherijnig zegt men, kunnen behoorlijk bijten. Isabel droomt van ze, ‘s avonds hoorden we: 'Hier, daar zijn koala's!'

Seal Bay Conservation Park is een stuk beschermd strand waar je absoluut niet op mag zonder gids, er zitten hier een 600 stuks Australische zeeleeuwen. Niet geheel onterecht, want om een vol hormoonagressie, het is paartijd, zittend verstoord mannetje van 400 kilo achter je aan te krijgen met 15 km/uur door het mulle zand, maakt je al gauw tot bedreigde diersoort. Vrouwtjes zijn maar een honderd kilo.

Maar het zijn de dieren en niet de mensen, die bescherming behoeven in deze baai waar ze hun jongen ter wereld brengen en sterven. Hun makke is dat ze eigenlijk niet zulke grote viseters zijn, ze houden meer van luxe, schelpdieren en kreeften, wat een grote industrie is aan de Zuidkust. De slimsten zijn vaak het haasje, omdat ze in de kreeftenvallen vast komen te zitten. Dus het probleem is in feite ruimtegebrek, de ruimte die ze moeten delen met kreeft-vissende-en-etende mensen.

Kingscote, de hoofdplaats(je) is de plek, waar je met enige zekerheid een pinguïn kan zien. De blue pinguïn, de little pinguïn, de kleinste van maar 35 cm. Hier doen de wat alternatieve dames van het Marine Center twee avondrondleidingen, ook geven ze een praatje over hun zeeaquarium. Ze hebben zelf een soort composteringstoilet, interesting.

Hun zeekat, een inktvis is een hele enge, zoals die tegen zijn spiegelbeeld tekeer gaat en een levend visje pijlsnel naar binnen werkt, heftig. Dit is biologische horror. Nu weet ik waar ze in de film Terminator 2 de koppen van monsters of in Pirates of the Caribean 2 vandaan hebben. Puur een uitvergrote, geagiteerde zeekat, cuttlefish. Brr, ik lust ze bijna niet meer.

We hebben onze langverwachte pinguïns gekregen, wat niet zeker was, omdat het na de rui en behoorlijk ver voor het broedseizoen is. We vinden het fantastisch dat jullie meer broedholen aanleggen met de centjes, maar toch zouden we heel graag een pinguïn willen zien. Eentje maar, please? Het worden er wel zes.

De pinguïns nu komen in feite zomaar aan wal, iets wat ze niet hoeven, ze blijven ook wel weken op zee, met de broed moeten ze wel. Ze kruipen dan in hun holen. Pinguïns zijn behoorlijk kwetsbaar, zowel op het land als op het water, en hun overlevingskansen zijn nu niet, je dat. Honden, auto's op het land, verlies van geschikte plekken en op zee o.a. haaien, zeeluipaarden, olie. Helaas geen foto's van de pinguins, flitsen mocht niet en er was alleen rood licht van een zaklantaarn.

Mocht je geen tijd hebben en toch vrijwel alle typisch Australische beesten van dichtbij en nauwelijks mensenschuw willen zien, ga dan naar Kangaroo Island en zeker naar de camping vlakbij van Flinders Chase National Park. Je hoeft in feite niet van het 550 ha. grote terrein af. Ze hebben zelfs een stuwmeertje wat vol zit met watervogels. Het lukt me eindelijk om een zeldzame zwarte kaketoe te fotograferen, ze vliegen daar in troepjes rond, net of ze niet zeldzaam zijn en zitten ook in de bomen met een beetje geluk.

Als ik Isabel voor het slapen vraag, en heb je een goede dag gehad? Zegt ze, 'zeker heb ik een goede dag gehad'.