De dagen van de week, soms zijn we het even kwijt. Gelukkig houden we min of meer een schoolweek aan. Hier zitten we vlak bij de grote rode rots-berg Uluru, in het centrum van Australië, na al die kilometers is er het besef dat we het over een land en continent hebben. Tweeduizend kilometers noordelijk van Kangaroo Island zitten we al.

Ons doel daarna was het Flinders Ranges National Park in de bijbehorende bergketen, niet zo ver vanaf Port Augusta onze bestemming na Kangaroo Island. De afstand is 'slechts' 180 km, dus we waren er vroeg en konden nog een flinke hike met de kids maken 7,8 km wat ze vrolijk liepen. Heel leuk waren de kangaroes en emoe's en verwilderde geiten die we tegenkwamen. De kangaroe hier is de Euro, jawel hij bestaat, hij is medium size en grijs. Dewi vraagt 'waarom is hier een hek voor de toilet en een rooster op de grond?' Nou anders komen de kangaroes naar binnen.

Er is hier een natuurlijk amfitheater omringd door bergen, Wilpena Pound, het is een soort verborgen groene vallei, alle water vloeit naar de vallei, want de rest eromheen is gortdroog. Quite special. Mooist vanuit een vliegtuig eigenlijk, dan heb je het overzicht over de hele vallei. Er zijn kampvuurplekken, maar je mag nergens vuur maken, vanwege de grote droogte. De nachten zijn verbazingwekkend koel.

De droogte en de schaarste aan water beheersen het nieuws en in feite de daaruitvoortvloeiende bosbranden. In Melbourne was er een grote rouwmanifestatie een week geleden voor de slachtoffers van de bosbranden, collecte bussen bij de supermarkten, het is een nationale ramp zeker in Zuid Australië.

Weinig mensen op de campgrounds, het is na de grote schoolvakantie, veel Australische gepensioneerden met caravan en grote jeeps ervoor. Op de camping in Port Augusta zelfs meer SUV's, dan gewone campers of auto's. De campers die je ziet zijn meestal huurkampers en er zitten Europeanen in.

Vanaf zeg maar Kangaroo Island verder in noordelijke richting tot aan Coober Pedy, blijft het oppassen met dieren op de weg. Hoe weet je dat, nou aan het aantal (verse) dode langs de weg? Vooral kangaroes, ook al helpt het door 's avonds niet te rijden, het betekent niet dat ze er overdag niet zijn. Zelf bijna ook een flinke kangaroe geraakt, overdag komende uit het park van de Flinders Ranges terug naar Port Augusta. Het beest kwam zo uit de bosjes, we gingen er vlak langs.

Na Port Augusta waar nog zee is, en wat ik zelfs na twee keer er geweest te zijn zelfs een leuk stadje begin te vinden, begint de woestijn. Er is tenminste iets te doen, je kunt er zwemmen en vissen. Een immense supermarkt waar je vrijwel alles kunt kopen is altijd prettig en een aanbeveling. Van daaraf begint het binnenland en dat betekent geen water, ook geen zout water, hitte en een overdadig dierenleven waarvan sommige zes poten en vleugels hebben.

Woomera, na de eerste dag, is een plek die meedingt naar de titel, verschrikkelijkste plek op aarde. Eerst een testbasis voor raketten tot in de jaren vijftig, daarna een controversieel immigratie detentie centrum. Ik weet niet of dat nog zo is, mijn Explore Australia, New Edition uit de ramsj is van 2003. Het is echter nog steeds erg voor iedereen.

Nooit geweten dat het zo hard kan waaien in Australië, best veel wind, geen muggen, maar... Voor het eerst de beruchte flies op het gezicht en waar ik niet aan kan wennen, in de oren. De helse hitte in de camper is te prefereren boven deze vliegen. Geluk is met ons, het is zwaar bewolkt en het regent zelfs af en toe de volgende dag.

Officiële bezienswaardigheden zijn er niet al teveel landinwaarts en dat maakt de boel overzichtelijk. Er zijn voor ons niet al teveel criteria. Hoe ver is het en gaat er een geasfalteerde weg naartoe? Onverhard, nou dan gaat het over, de vering is stug, de pannen rammelen en alles trilt. Fluisterend beweer ik nu, stel je voor dat er echte afficionado's van off-the-road Australië meelezen, dat de woestijn er vijf of vijftig kilometer van een dirt-track gezien er hetzelfde uitziet.

Iedereen heeft het eigenlijk gezien, maar velen zullen het niet beseft hebben. Doet Mad Max, The Road Warrior (ongeveer 1980) een belletje rinkelen? Niemand weet wie in die tijd minister-president van Nederland was, laat staan van Australië. Maar Mad Max!! Wat Turks Fruit ooit deed voor de Nederlandse film, deed deze film voor de Australische. Mad Max (Mel Gibson) rijdt, scheurt in zijn Dodge in een desolaat landschap rond in een toekomstige wereld rond op zoek naar schaarse benzine. Geen list ,laag, moord en doodslag wordt geschuwd om het schaarse goedje te bemachtigen. Voor de Australische acteur Mel Gibson en de regisseur Peter Weir werd dit hun internationale doorbraak en voor Australië was dit het begin van hun levering van filmisch talent. Nicole Kidman, ieder blad wat ik hier in keukens, waslokalen van de campings opensla, heeft het over 'la Kidman'.

De achtergrond van Mad Max wordt gevormd door Coober Pedy en omgeving. Het is werkelijk zo in the Opal Capital of the World, zo onthutsend bouwputachtig, stoffig en heet en zo.... Ja, zo spuuglelijk uniek, dat het op de monumentenlijst moet voor mij. Overal mijnpuin in bergjes, verroeste machines en oude wrakken van auto's. Lopen over de mijnconcessies is ook nog eens levensgevaarlijk vanwege de vele schachten. Men wordt gewaarschuwd en het is uiteraard typisch Australië verboden, weet u nog de verboden op de campings? Nou, dat geldt voor alles en ook hier zijn er bordjes voor.

Opalen, daar is het hier om te doen, er heerst hier geen goud, maar opaalkoorts en dat al heel lang sinds 1915. We raken zelf ook een beetje besmet. De goudzoekersexpeditie, die ze per ongeluk vond had geluk, ze werden gered door een regenbui, water is bijna zeldzamer dan opalen hier.

Opalen zijn mooie stenen. Het heeft iets weg van paarlemoer en er kunnen verschillende kleuren inzitten. Het effect is bij mij wat gedevalueerd, doordat er formica-achtig kunststof is dat ook een beetje dat effect heeft, maar een goede opaal is prachtig en uniek. Net zoiets dat je door alle hamburgers niet meer weet hoe een echte biefstuk smaakt.

De Australische dame van Opalios, een opal-shop, begint de kinderen al gelijk gepolijste sierstenen o.a. jade te geven, later krijgen ze ook boekjes en nog meer stukjes steen. Ze is van Griekse afkomst en woont hier al veertig jaar. Ze woonde vroeger met haar gezin in een oude bus, later is ze begonnen de stenen te bewerken met het edelsmeedwerk. Man en zoonlief zijn nog steeds actieve 'miners'.

Er zijn geen grote bedrijven actief in de opaalwinning, de opbrengsten zijn onvoorspelbaar misschien enkelen die met elkaar samenwerken om de kosten te delen. Het is een bezigheid van vrijbuiters, gelukzoekers en geen keuze hebben, in dit plaatsje van drieduizend mensen zijn er veertig nationaliteiten. Een cosmopolitische samenleving op een helse plek.

Men graaft in de lagen waar mogelijk opaal is en in dat puin zoekt men op het oog naar opaal. Simpel, graven, hakken en kijken. Nu gebruikt men grote stofzuigerachtige machines, maar evengoed kan het nog zoals vroeger, een pikhouweel en een emmer met touw om het puin naar boven te halen. Gebeurt ook, want de dieselkosten voor de machines rijzen tegenwoordig de pan uit.

De meiden krijgen ook nog een boomerang van haar, uiteraard verlaten we het pand niet met lege handen. Een opaals waarde wordt buiten de grootte bepaald door het uiterlijk, de variatie aan schittering en kleur, 'the fire inside'. Van enkele euro's tot duizenden euro's, echt en allemaal in Worlds Opal Capital te koop.

Cash zoals alles hier, er wordt uiteraard weinig belasting betaald. Ik koop een forse steen als presse-papier met een dunne laag opaal erop, de rest is 'brownstone'. Uniek van uiterlijk, betaalbaar en honderden miljoenen jaren oud. Een uniek souvenier.

Als tourist mag je bij sommige musea of op oude puinstortplaatsen ook 'noodlen', zelf naar overgeslagen stukjes opaal zoeken. Dit is Isabels grote wens hier, maar we vinden niets, dan hadden we meer geluk gewoon langs de weg, waar we een paar stukjes vinden.

Er zijn wel wat musea, oude mijnen met ook nog een ondergronds huis, waar velen nu nog in wonen. De gids van het Umaroo mijnmuseum claimt dat 70% nog in een grotwoning woont, maar dat geloven we niet, er zijn veel gewone huizen. In zo'n huis ondergronds is het continu 24 graden. Wel zo prettig, want het klimaat is bar. Het record is 57 graden, 6 dagen achterheen, en nachten kunnen koud zijn -4 graden.

Men maakte zelf explosieven 20 jaar geleden voor in de mijnen, zondagavond was 'bombnight', dan knutselde de familie de explosieven voor de volgende werkweek bij elkaar. Uiteraard blies men in dit anarchistische oord vol individualisten weleens uit onvrede wat op. Twee maal het politiebureau en een maal de krant, omdat ze de tijden van Startrek op TV verkeerd vermeldden vertelt de gids ons.

Coober Pedy, 'witte man's holen' in de lokale aboriginal taal, verlaten we net als Mad Max over de weg, in ons vehicle tussen de puinheuvels door, op zoek naar de immer schaarser en duurder wordende benzine in de hitte en de leegte van het binnenland.