Bij Tin Can Bay houdt het ongerepte en de tropen op. Er is iets van fris en onbedorvens, relatief weinig menselijk invloed. Voor je er bent moet je vele kilometers door natuurlijk en aangeplant bos. Het is een smalle landtong, met op de punt een jachthaven en daar ligt zijn unieke attractie. Links, rechts en voor zie je de zeearmen, die gedeeltelijk bij eb drooggevallen, omzoomd door mangrovebos. Erachter verheffen zich de hoogtes van onder andere Fraser-eiland en nog wat andere eilanden. Zo ziet een verre, nog bijna ongerepte tropische kust eruit.

Bij de jachthaven komen elke ochtend wilde dolfijnen, binnen handbereik van de mensen. Al decennia, 50 jaar, lang. Bijna blazen we het af, de dag begint met hoosregens. In Australië houdt het weer niet van half werk, zeker het laatste jaar niet. Heet is affakkelen en nat is overstromen. Tot nu toe hebben we geluk gehad, net overstromingen gemist, evenals een cycloon in Queensland.

Roos gaat de dag ervoor bij het café aan de haven even informeren. 'Barnacles', zeepok, toch een wat rare naam voor je tent. 'Ja, je kan ook zwemmen hier, maar het water is koud, 23 °C.' ' Where you from, ma'am?' ' Holland'. ' Ja, dan kan je er tegen, water is 12 °C in Nederland. Maar jullie kunnen daar toch schaatsen?' 'Ja, twee weken terug nog'. ' Schaatsen op het water, hoe bestaat het, ha, ha, ha. Als we even wachten met die global warning dan kan het ook hier, ha, ha, ha'.

De dolfijnen laten ons niet in de steek, zoals het ijs voor de Elfsteden wel. Twee komen er naar de kant, heel dichtbij, terwijl we in het water staan. Vrijwilligers begeleiden ons, je mag de dolfijnen niet aanraken en niet met ze zwemmen. Sommige vrijwilligers zijn helemaal opgelaten, onze menslievende dolfijnen hebben twee 'wilde' meegenomen. Iets wat nog niet is gebeurd, uniek. Wij vinden het sowieso al uniek as it is. Dewi en Isabel krijgen beide een visje, mogen dat aan de dolfijnen, vader en zoon, geven. ' Mistake' en ' Harmony'. Er is een hap uit Mistakes rugvin, haaienwerk.

In 1950 is er ooit een gewonde dolfijn verzorgd en later weer terug naar zee gegaan. Zij kwam regenmatig terug naar Tin Can Bay met medeneming van kroost. Die zetten de traditie voort. Mistake, de vader, is al de derde generatie van de estuariene dolfijnen, die dit doet. Deze soort dolfijnen gaan nooit ver de zee op, maar blijft in de estuaria, de delta's van de rivieren.

Onze verdere tocht brengt ons onder de invloedsfeer van de grote stad. Brisbane heeft 1,5 miljoen inwoners en een uitstekend subtropisch klimaat en dat impliceert dat het buiten-recreëren in het weekend een grote vlucht neemt. Alle plekken die zich daartoe lenen binnen 2-3 uur rijden, worden dan ook danig bezocht.

Noosa is hierbij de absolute trekker voor de weekenders uit Brisbane en voor de meervermogenden om er te wonen, langs een van de lagunes of op de rotsen met uitzicht op de baaien met surfers. Het is zaterdag als we er aankomen, het is druk. 'Druk, welnee', zegt een vader aan een van de picknickbanken in het parkje voor een van de weinige campings. 'Dit is nog rustig vergeleken met de vakantie'.

Dit is 'as mondain as it gets' in Australië, dus het valt reuzemee. Het staat allemaal met zijn beide benen op de grond. Echter het is voor het eerst dat we niet gelijk een parkeerplaats vinden. Op deze plek vinden we uitgerekend op een zondagochtendmarkt zaken naar onze gading, die puur Australisch zijn, mineralen en (half-) edelstenen (hier hebben ze gigantisch veel van), maar ook Aboriginal schilderkunst.

De file op zondagnamiddag doet ons halsoverkop de 'exit' naar Bribie-eiland nemen. Vijftig kilometer file is zelfs voor Amsterdamse begrippen te gortig. Bribie heeft een brug naar het vaste land, is voor 5/6 onbebouwd en beschermd en na jaren alleen door gepensioneerden bevolkt te zijn geweest nu zeer in trek bij de rest. Om de rest van Bribie te verkennen heb je een fourwheeldrive nodig, net als Fraser Island is het strand de belangrijkste weg. Je mag er overal kamperen en je hebt geen pont nodig.

Bribie ligt in het Moreton Bay Marine Park vlak boven Brisbane, zoals Fraser Island deel uitmaakt van het Great Sandy Marine Park dat noordelijk hiervan ligt. Deze Marine Parks zijn landschapsparken en bestemmingsplannen, ze bepalen de natuurbescherming, maar ook de economische en recreationele activiteit in deze gebieden. Een en ander kan plaatsvinden zonder dat de hernieuwbaarheid van de natuurlijke bronnen in gevaar komt (huizenbouw, bevissing). De druk op de kuststrook is onverminderd groot, 80% van de Australiërs woont er en er is uiteraard al heel veel weg, men probeert nu dan ook in de eerste plaats gebieden met een grote biodiversiteit te beschermen en te behouden.

Al gebeuren er nog immer dingen waarvan de tranen je in de ogen springen, twee jaar geleden kregen boeren van de regering in Queensland de toestemming om hun land van allerlei vegetatie, ook oerbossen e.d. te ontdoen. Dit moesten ze dan gelijk in dat jaar doen en vervolgens kregen ze het recht om dit op het schoon gemaakte land voor altijd te doen. Gezien de omvang van deze operatie en het droge klimaat landinwaarts, waarin planten langzaam groeien, komt een vergelijking met de Amazone-ontbossingen op. En milieubeweging, vraag ik aan Gerard een geïmmigreerde Nederlander. Ja, die waren natuurlijk kwaad. Helaas, niet kwaad genoeg, want het heeft de Nederlandse en de internationale pers nauwelijks bereikt. Ook dit is Australië, waar men denkt dat er van alles genoeg is, de natuur onuitputtelijk en privébezit heilig. Inmiddels is men er wel achter dat water schaars is.

In Brisbane gaan we op bezoek bij een oud-collega van mijn vader. Ze zijn allerhartelijkst en gastvrij. Er wordt vanzelfsprekend aangenomen, dat we blijven slapen. Vrijwel meteen nemen ze ons mee naar Mount Cootha waar je een uitzicht over de stad hebt. Brisbane is een tropische stad met bijna uitsluitend laagbouw en forse tuinen. Met anderhalf miljoen inwoners maakt dat de afmetingen enorm zijn.

Beiden zijn in de zeventig en dertig jaar geleden geëmigreerd vanuit Nederland, omdat het buitenleven en het klimaat gemist werd, nadat ze in de jaren vijftig uit Indonesië naar Nederland kwamen. Beiden zijn Indische Nederlanders en in Indonesië geboren. Emigreren blijkt toch altijd een verhaal van hard werken en aanpassen. Banen aannemen waar je overgekwalificeerd voor bent, ze waren ook niet meer zo jong, underpaid and underappreciated. In Nederland bankemployee en ambtenaar, in Australië werd het onder andere kokshulp in de keuken, tuinverzorger, montagemedewerker in een fabriek. Ze zijn notabene twee keer geëmigreerd. Door hard werken hebben ze echter hun 'Lucky break' te danken en genieten under the sun van hun actieve leven.

Brisbane is een multiculturele stad, veel van hun buren zijn Europese immigranten van de eerste generatie, Nederlanders, Indische-Nederlanders, Engelsen, maar ook Polynesiërs, Vietnamezen, Chinezen, Indiërs, Chinezen en autochtone Aussies. De stad is modern met een prima klimaat en een goede atmosfeer. Veel buitenlandse toeristen en ik vermoed ook veel jonge 'werkende' toeristen. De hele crew van de Subway broodjesketen is jong en zo te horen Spaanstalig. De prijzen zijn goed, Australië is niet duur, alle moderne modeketens zijn er aanwezig.

De South Bank, een park aan de grote Brisbane rivier met zwem-en-poedelvoorzieningen en strand, is niet alleen voor gespetter van Dewi en Isabel. Er zijn ook terrassen en uitstekende gratis toilet- en douchevoorzieningen. Overigens vrijwel elke Australische plaats, hoe klein ook heeft die. Mijn voorstel is dan ook, Amsterdam ook doen. Het zet je gelijk op de kaart.